Uzayan sürgün ve kör düşkün

sakla beni Tarsus sakla
en karanlık köşene sığınmışım
kabahatlerimi yüzüme vurmadan öfkemi kucakla..
bir köşende gülmüş bir köşende ağlamışım
kim bilir kaç kez kaçırmışım sokaklarında seferimi
ah Tarsus kapa gözlerimi, kimselere söyleme yerimi..

meşhursun ya çaresiz kaçakları saklamakla
bende bir rivayete, usulca sızdığınmışım..
“geçiyor zaman çölde ağaç altında konaklamakla”
geceler boyu bıkmadan anlattığınmışım.
izin verde tamamlayayım zulanda firarimi
zamanı geldiğinde ört üzerimi!

(hem ömre ziyansın hem akla
omzunda kendinden bihaber yığınmışım
köreliyor eskiyorum artık anla
böyle hesaplaşılır ancak; hatırlamakla!
her hanende kızgınlığınmışım
yutkunduğun kırgınlığınmışım
tepelerinde esen en ağlamaklı ıslığınmışım
susmuşum çünkü her ağladığımda yadırganmışım
kirpiğimden içeri bir ağır ezgi bozuyor düzenimi
ve birazdan yağıp omzuna bitireceğim serüvenimi
aç bağrını haydi; giydim ben kefenimi!)