Uzay Şiiri - Cihan Özbağdat

Merak etmiyorum...
Ne yaparım, nereye giderim... Hiç düşünmüyorum.
Gündem olmasın, meşguliyet yaratmasın diye değil.
Nasılsa ait olamayacağım, kendimi biliyorum...
Eklemlerim sızlıyor, yorgun düşüyorum...
Yorgunluğumun geçiş süreci bu kez hayli uzun.
Öyle soğuk ki; sanki ayaklarım üstünde buzun.
Net tarifi yok sancımın, karnından soluklanıyor insan.
Bilinen huzursuzluklardan beş gömlek üstün,
Anlatmaya yetmiyor lisan...
Bir kasidenin taç beyitinde bahsediyordu ölümden.
Endişeleniyorum hey!
Ölürken ayaktan başlarmış ya soğumaya insan...
Gördüğüne inanmayanlarla,
İnanmadığını görmek istemeyenler arasındaki
İmarsız ve fazlasıyla çirkin noktada sıkışıp kaldım.
Leylekler mi getirdi beni, yoksa uzaydan mı fırlatıldım?