Uzat Ellerini...

Uzat Ellerini...

Mürekkep kaleme
Kalem kağıda küskün
Kelimeler duygularıma küs
Duygularım ruhuma tutsak
Sen, sen yoksun ya yâr...

Oysa öyle isterdim ki
Duygularımı sana açabilmeyi
Seni doya doya dinlemeyi
Sabahlarca, gecelerce
Omuzlarında uykuya dalabilmeyi
Yıldızlar şahitlik etsin isterdim
Bendeki seni gördüğüne
Güneş doğmaz, poyraz esmez
Bendeki seni dinlesin isterdim mehtap
Her zamanki gibi seni çekerdim içime
Rüzgardaki kokunu koklardım…

Rüzgarımsın sevda ateşini korlandıran
Bulut oldun gözlerimde
Yağmur oldun, düştün ellerime
Gece oldun, sardın ruhumu çepeçevre
Gül oldun, sevdayı kokladım sende
Gökkuşağımdın yağmurdan sonra açan
Mutluluğun resmi sendin
Mehtabım oldun, yalnız gecelerimi süsleyen…

Ellerine muhtaç ellerim
Canım acıyor yar
Kalbimin en derinliklerinden gelen çığlığı
Duymuyor musun yâr
Gel ki bitsin artık bu sensizlik
Bendeki beni bulayım
Bitsin artık bu haykırışlar
Gülsün gözlerim
Çok mu bunlar söyle çok mu yar
Haydi uzat ellerini
Gönlümün, ruhumun sahibi sensin yâr…

Sen bende kördüğümsün, ben sende
Çözemedik, çözülmüyor her nedense
Adına ister kader de ister talih
Ne senle oluyor ne sensiz....

©