Uzanıyorum Şiiri - Demir Demirdöğen

Uyanıyorum yeniden anlamsız bir güne
Uzanıyorum Nietzsche'nin bıyığına
Deli diyorlar karşı çıktığımda
Delilik istintak etmekse deliyim ben camia

Süremediğim o bisiklet duruyor hala
Uzanıyorum o paslanmış bisiklete
Hürriyetini yitirmiş bir çocuk var karşımda
Aynadan bakıyorum ona ağlarken

Üşüyorum bir gece Petersburg'ta
Uzanıyorum usulca Gogol'un paltosuna
Yokluyorum paltonun ceplerini umutsuzca
Yok artık kimse o paltonun içinde

Durmadan düşünüyorum otuzbeşimi
Daha yolun yarısında bile değilken
Yazmak istiyorum içimdeki aşkla ama
Ne hissettiklerim ilahi
Ne de hissetiklerim komedya

Sartre purosunu ağzına koymuş
Uzanıyorum çakmağa purosunu yakmak için
Reddettiği ödülden bahsediyor bana
Ben bir kere bile tebrik edilmemişken

Bir binanın çatısındayım sendeliyorum
Elime uzanacak kimse yok yakında
Bir kalem daha yere düşüp kırılacak birazdan
Bana da yer açın o edebiyat kabristanında