Uzanıp Öpüyorum Yüreğimdeki Çentik İzlerini

karasabanla sürülmüş bir tarla gibi yüreklerimize
bir çentik daha / boydan boya / kıpkırmızı
Hrant Dink
bir güvercin tavrında yürürken gün ortasında
zamanın belleği yazarken on dokuzunu ocağın
karanın karası bir bulut üzerine düştü
her zamanki gibi hesaplı kitaplıydı işi
bu kaçıncı karanın karası bulut
bu kaçıncı çentikti
boydan boya çentikle doldu tarla
harflerin damla damla düştüğü bugün
ocağın yirmi dördü
on dört yılı devirdi şuradaki çentik
adı Uğur soyadı Mumcu
hala o günün ışığında parlayarak durmakta
bir de sessizce gidenler / İsmail Cem gibi / bugün gitti
karanın karası bulut düşmeden / düşebilirdi
yüreğe bir çentik daha....daha....daha...
parmaklarımı bir pençe yapıp sıkarken
bir dilek yol açıp geliyor koşarak
öylesi koşuyor / koşuyor ki rüzgarlaşarak / çığlıklaşıyor
o çığlık ki / bu tarlanın her çentiğinde atan yürek / mayalanarak
sunacak hasadını en güzel yemişlerin
durduracak kapkara bulutlar zamanını
bir lav gibi fışkırarak
fışkırarak / fışkırarak bir lav gibi
giderek bir ezgi oluyor çığlığım
umudun ışıltısı vururken gözlerime
uzanıp öpüyorum yüreğimdeki çentik izlerini