Uzaktım Şiiri - Zübeyir Yiğit

Sana uzaktım
Ama yakınımda gibi görüyordum
Her gün başını benden yana çeviriyor
Gözlerini büyük bir şefkatle seviyordum
Zaman duruyordu bir yerde
Hem de tam güneşin battığı yerde
Bir akşam güneşi doğuyordu
Bin sabah güneşine bedel
Avuçlarımdaki gözlerimin baktığı yerde
İnsan her gün doğan akşam güneşine takılır kalır mı
Her gün bıkmaz mı aynı gözleri sevmekten, seyretmekten
Bıkmıyordum.
Gözlerinden başka yere bakmıyordum
Sen uzakta olduğun için görmüyordun
Yüreğine bakıyordum kilometrelerce öteden
Bir su habbesi gibi fokur fokur kaynayan yürekle
Sen hissetmiyordun
Yanarken parmaklarıma dokunamıyordu üşüyen ellerin
Hele de o Allah’ın aferin dedi kahkahan
Gülerken gülen gamzelerine sor,
Gülerken titreyen dudaklarına sor
Kalkan burnun gibi dik duruşuna sor
Yazayım dedim sığmadın kağıda
Çizeyim dedim renk bulamadım güzelliğine uygun
Kalbime sığdığın kadar kolay değilmiş seni bir yerlere sığdırmak
Kentin güzelse sen var olduğun için
Güneş al alsa dudaklarının şavkından
Ben seni çok seviyordum sen bunu bilmiyordun
Bir cemre düşüyordu her andığımda ismini
Çıkarıp bir daha öpüyordum koynumdaki resmini
Kulaklarım çınlamıyordu tekrar ediyordu sesini
Çoğalıyordun cemre, cemre, isim sim,
Yankılanıyordun helezonik bir ses misali
Bir sancı peyda oluyordu yüreğimin tam ortasında
Kopuyordu kalbimin ses telleri
Adı konmamış bir şarkı oluyordun
Seni söylüyordu acının dilleri
Ne badireler atlatıyorduk
Şimşekler çakıyordu yıldırımlar düşüyordu üstümüze
Kapkaranlık gökyüzünde saklı yağmurlarda yıkanıyorduk daha yere düşmeden
Sibel koyuyorduk kızımızın adını
Yere düşmemiş yağmur damlası
Gökkuşağına dönüşüyordu tenimiz yedi renk
Kızıla boyuyorduk güllerin yaprağın
Halı dokuyorduk yeşilden
Ben seni seviyordum ve bütün bunları bilmiyordun sen.
Tebessümlerime sevincin gözyaşını koyarak bakıyordum sana
Şubat nasıl da çiçek açardı senin kahkahalarında
Mevsimler benden yanaydı onlar da sevmesini öğrenmişti seni
Ben seni çok seviyordum sen bunu bilmiyordun.