Uzaktan Da Olsa Tanırım Onu

Nasıl başlasam bilemiyorum
Anlatamıyorum derdimi
Unutamıyorum gördüklerimi
Ellerim kalem tutmuyor
Görmüyor gözlerim
Bu acı verici durumu
Hislerimi açıklayamıyorum
Zamanı anlayamıyorum
Farkedemiyorum nasıl geçtiğini
Acı verici saatleri, dakikaları, saniyeleri
Ve her birindeki gerçekliği
Kulak kesiliyorum
Sinsi bir kedi misali
Ağzımdan çıkan tek bir kelimeye
Keşke
Keşke diyorum aklımdan geçen düşünceye
Hesap soruyorum kendime
Nasıl böyle birşeyi yapabildim diye
Onu öylece orada bırakabilmek
Yalnız başına, kimsesiz
Sadece kalbi nasırlaşmış
Ruhsuz acımasız
Ya da vurdumduymaza mahsus olmalı
Peki ben?
Ben de mi öyleyim?
'Hayır' demek istiyorum
Ama dilim varmıyor
Gerçekleri inkar etmeme
Bir parçam izin vermiyor
Hiç bir şey olmamış gibi devam etmeme
Yüreğim kan ağlıyor
İki gözüm iki çeşme
Biraz da olsa toparlanmak istiyorum
Zor da olsa doğruluyorum
Ayaklarım üzerine
Ancak ağır adımlar atabiliyorum
Musluğa doğru uzanıyorum
Rahatlatıyor beni
Suyun o saf serinliği
Kendinden geçiriyor
Coşkuyla sarhoş ettiği tenimi
Kendimi iyi hissediyorum
O birkaç saniye içinde
Aklıma şimşek gibi düşen düünceye dek
Yine o, yine o
Onu unutmam imkansız
O gökmavisi gözleri
Başak sarısı saçları
Nasıl unutabilirim ki?
Hiç tutmadığım elleri
Dokunmadığım teni
Nasıl anlayamam ki?
Hiç tatmadığı duyguları
Sarfettiği sözleri
Nasıl ödeyemem ki?
Duyguların doğurduğu
O saf gözyaşlarının bedelini
Uzaktan da olsa tanırım onu

Onu ilk kez o gün gördüm
Bir bahar başlangıcı
Yeni yeşermekte çiçekler içinde
Tek başına oturuyordu
Kimseyle ilgilenmeden
Merak etti
Kendi ayağımla gittim
Kötü kaderimle yüzleşmeye
Önce selam verdim
Ağzımdan dökülen iki kelimeyle
'Merhaba küçük'
'Merhaba' diye cevap verdi
O bülbülleri kıskandıran sesiyle
Devam ettim
'Niye yalnız başınasın
Böyle bir bahar gecesinde'
'Benim kimsem yok amca' dedi
Bu cevapla beynimden vurulmuşa döndüm
Nasıl olurdu da böyle bir yavrucağın
Kimi kimsesi olamazdı?
Yine ben
'Peki küçük nasıl yaşıyorsun sen'
'Kalacak yerim sokaklardır benim
Evim boş kalmış inşaatlardır benim
Yatağım çöplerden biriktirdiğim poşetlerdir benim
Elbiselerim insanların eski elbiseleridir benim
Yemeğim bir kuru ekmektir benim
Eğlencemse iki damla tinerdir benim
Amca ben sokak çocuğuyum
Şu hepinizin görmezden geldiği
Kimsenin ilgilenmediği
Yardım etmeyip sadece bakarak geçtiği
Oysa ben de istiyorum
Diğer çocuklar gibi olmak
Onlar gibi giyinip kuşanmak
Onlar gibi bir bisikletim olsun
Üzerine binip kırlarda dolaştığım
Onlar gibi yemekler yiyeyim
Şöyle parlak baraklı çikolatalardan yiyeyim
Ve biliyor musun amca en çok istediğim
Bir annem olsun
Beni kollarına alsın
Sarılıp yanağımdan öpsün
Beni canı gibi sevsin
Bir babam olsun
Elimden tutsun
Beni korusun
Beni bağrına bassın
Amca ben de duymak istiyorum artık
'Seni seviyorum' cümlesini
Yere oturdu ve ağlamaya başladı
Elimle başını okşadım
Sonra ben de diğerleri gibi
Tekrar yalnızlığına terkettim
O küçücük bedenini
Kırgınlıklarla dolu ruhu
Uzaktan da olsa tanırım onu

Bugün aralığın sekizi
Kışa gireli bir hafta oldu
Ama her zamankinden farklı
Kış bu sene daha sertti
Buz tutmuş su birikintileri
Otuz santimi aşmış kar kalınlığı
Ve aklımda aynı düşünce
Bu soğukta o çocuk
Kimbilir ne yapmakta
Uzaktan da olsa tanırım onu