Uzaktaki Mezarlık Şiiri - Yılmaz Tosun

UZAKTAKİ MEZARLIK

Hayatım boyunca bir meçule yelken açan denizci oldum,ne soranım ne de arayanım vardı yıllar geçerdi seyahatlarimden,
ama birgün olsun merak edipte soranım hiç mi hiç olmadı,uzak yolculukların sonunda açık denizlerden her dönüşümde,
acaba bugün biri beni karşılayacak mı derim,acaba bugün iskeleye yaklaştığında bu kaptan,elinde çiçekle,hoş geldin diye bilecek,
bir dost,bir ana,bir baba,bir evlat yada bir sevgili,yaren olur mu derdim içimi çekerek.
sonra yavaşça demiri atıp denize,inerdim iskeleye,ayağımı atar atmaz,karaya bakardım çevreme bakınırdım nemli gözlerle,
sonra sırtıma pardüsömü atıp yol alırdım sahil boyu solunda.
her dönüşümde aynı heyecanı ve aynı acıyı tadardım ama hiç bekleyenimi göremezdim beni bekleyen sıcak bir elin sevkatin,
mahrumiyeti içinde yürümeye başlardım.
uzakta hersefer gözümü alan bir ışık farkederdim ama hiç yaklaşmak istemezdim. o ışık sanki herseferinde beni çağırır,
herseferinde büyük ağaçlarla süslenmiş,uzunca yol beni alıp götürmek isterdi.
kaçtım her seferinde korktum ve hiç yaklaşmadım dinlemedim o beni çağıran sesleri.
ama bugün içimde öyle bir ses var ki gel hadi seni bekleyen,beklediğin o sıcak el,seni bekleyen herşeyin burada diyordu,
bu sefer tüm korkularıma engel olup gitmeye karar verdim.
beni bekleyen,beni çağıran koskoca bir mezarlıkmış,beni,omuzlarına aldıklarını farkediyorum,durun diyorum ben giderim,
bırakın diyorum beni bekleyen,sımsıcak eller,arkadaşım,sevenim böyle görmesin,bırakın omuzlarınızdan diyorum,
ama malesef kimseler duymuyor.
alıyorlar beni sonra bırakıyorlar bembeyaz bir elbise giydirmişler,diyorum ki benim böyle bir elbisem yok,neden giydirdiniz bu beyaz elbiseyi,ben beyazı sevmem,hayatım hep kapkara geçti,alışmışım ben siyaha diyorum ama kimseler beni duymuyor,dokunuyorlar ama farketmiyorlar söylediklerimi.
sonra beni alıp bırakıyorlar o kapkara çukura,sonra üzerime toprak atıp dualar okuyorlardı,o zaman beni saran dostumun toprağın olduğunu anlıyordum anlıyordum ki ölmüşüm kimsem olmadığı içinde,bir kaç kimsesiz dışında beni getiren,başımda ağıtlar yakan,benden helallik isteyen kimseyi göremiyordum,seviniyordum öldüğüme kavuşmuştum sevdiğime,hayatboyu duymadığım,tatmadığım şevkati görüyordum,vücuduma atıldıkça bedenimi sım sıkı saran toprağıma sarıldıkça.
şimdi mutlu bir şekilde artık uyuya bilirim uzaktaki bu mezarda,artık nefes aldıkça yaşayamadığım güzelliklerle iç içeyim az soğuk olsada.....

YILMAZ TOSUN