Uzaktaki Deniz Şiiri - Mehmet Göksu

Denizin karalığını ve nataşaları henüz görmedim
Ama ilk defa gördüm kumralın yeşille ahengini
İlk defa Güneş’ten şüphelendim
-Güneş’in doğum yerinden-

Yalnızlığa yakışırcasına
Bir nehrin kenarında
Balıkların benlik duygusuna takılıp kaldım
Onlara kendimden bir şeyler anlattım, buna şaşırdım

Ben o güneyli adam
Mavi ve yeşilin ötesini henüz görmedim
Ama ilk defa duydum deniz kokulu bir kadının sesini
İlk defa aşkın mekan tanımazlığına inandım

Ey! Adı Kara’ya çıkan deniz -Kara deniz-
Beni merak ediyorsan
Köklerimden vazgeçtim de geldim
Bu yüzden kırılgandır ellerim
Bu yüzden böyle kolay oldu teslimiyetim
Ama değil işte
Bedenim düştü,
Yüreğim yenilecek gibi değil
Benim için savaşıyor
Sanki benden değil

Ey! Adı karaya çıkan deniz-Kara deniz-
Senin için canlıdır derler
Ama konuştuğunu henüz görmedim

Ben böyle giderayak şaşkın ve kimsesiz
Ben böyle her tarafı işgal altında
Bir yüreği kalan geriye, yenilgisiz
Bilirim! Senin de vardır uzaklardan,
Bir çağırdığın
Yoksa çıkar mıydı böyle karalara adın

Ey büyük kıtalara hapsolan deniz -Karadeniz-
Çektiğin o hüzün
Sanki senin değil, benim
Olurda dile gelirsen bir gün
Sana da var bir diyeceğim