Uzaktaki Bağ Şiiri - Özlem Dönmez

Gözün görmediği uzaklarda,
bir yankı var, adı sen, sesi sen.
Yolun sonu, harita çizgileri,
hiçbir yerde bitmiyor,
ama hep aynı, sende başlıyor.

Gecenin içinden geçen bu rüzgar,
belki sana dokunur, belki de bir duvara çarpar.
Bilirim, ellerin hep o boşluğu tutar,
orada olmayan ama hep oradaymış gibi duran.

Kim anlatabilir ki bir yokuşu,
çıkıp çıkıp düştüğüm yokuşu?
Dilimde hep susmuş kelimeler,
bir duaya benzemeyen ama yine de Tanrı’ya ulaşan.

Ey uzak, ey yakın,
hangi kıyıdan baksam, sen bir başka dalgasın.
Özlem diyorlar adına,
ben bağ diyorum, içten içe büyüyen,
kuruyamayan, kopmayan bir bağ.

İsmini söylemem, kimse bilmez seni,
ama her satır seni örer.
Bir yanımda boş bir sandalye,
diğer yanımda taşan bir deniz.
Biri suskun, biri çağırır,
ama ikisi de sendir.

Şimdi sen hangi şehrin göğündesin?
Yağmurlarında mı, sisinde mi?
Ben hala buradayım,
bir dağın tepesinde,
nefessiz ama senden başkasını
tanımayan bir cümleyle beklerim.