Uzaksın Şiiri - Altan İlhan Arslan

Uzaksın! O yamaçların çiçekleri kadar uzak
Ve sen! Kırların zenginliği, fakir toprağın yüzü;
Papatyalar öksüz, laleler saçılıyor, çimenler ezik!
Bak! Hepsi bir rüzgâra nasılda yüz veriyor.
Kokunu getirende o, öyle bir küstah, öyle bir hain
Ne sinsidir o!
Her kokuyu karıştırmış sensiz bir iksiri
Bana teninden bir fiske satmaya kalkıyor.
Uzaksın! Benim kıvrak, dans eden çiçeğim
Büyülü gözün, kadife tenin, kokun bile uzak
Bakışların, yatışların, nazın bile!
Bu mesafeden bütün hüsranlar bana yakın
Ama sana, kilometreler kadar öylesine uzağım.
Görmüyor yüzüm rahşanı saçılan ve kıvrak
Değme kadınlara ilişmiyor şu kalbim
Ne çok kızmış, ne çok küskün olsa ne! Olmasa ne!
Malum kazınan bu yüreğe ne heykel, ne imgeler
Ne göze bilenmiş çıplaklığı aşkın
Her şeyi bir yana savuran sezgidir bağlılık.
Ne arılar var öze tığ gibi batan
Her kokuya dadanmış nice rüzgâr!
O efil'i salan göklere yazık, yazıktır çiçeğe
Ondandır kalmamış saf bir sadakat ve aşk
Ortalık hasret değil, irin kokuyor.
Uzaksın! Bir kutup yıldızı, yeni doğmuş bir galaksi kadar
Uzaklığın hiç bir tanımına yakışmıyor
Yeryüzünde tek bir simge, hiç bir mana
Sana dair bir uzaklığa ölçü olsun.