Uzaklık Şiiri - Selami Karabulut

UZAKLIK

I

bakıp susma zamanı, kırgın
sararmış otlara düşen uykulu ikindi
yanılgım mı içimde yangın mı
acıyan sularda yitirdiğim yaz

II

göveren hangi zamandanmış o
bir konar göçerin acısına yaşıt
bir tutam kehribar sarısı perçem

soğuk mezatlara düşer kavruk yüzüm
sırrı lâl aynaların aymazlığıyla
şimdi ulaşılamayandır parmaklarımla dokunduğum
eski bir aşkın anısı eskiyen günle yıkanırken

III

artık yıllanmış gömüden dingin acılar saçılır
gün görmüş pişmanlıklarla örülü
yok sayılmış uçarı günlerin sessizliğini bozan
yorgun, leke gibi sarar boşluğunu unutulmuşluğun
zaman geçirdiği köprülerden silerken bıraktığı izi
geride yalnızca bir fısıltının kendince gizli
bir boşluğu kalır durmadan büyüyen

IV

söz biter... aşınmış bir yüzle gidilir akşama
anlık aldanışlar gibi kuşkulu
hüzündür şimdi, uzayan sessizliğin yankısı
sırı kalmamış uzaklığın penceresinde
hangi yönünden baksam kendi yokluğuna dönük