Uzakların Melankoliği Şiiri - Volkan Yoruç

Doğduğum yerden sebep uzakları sevdim
Uzaklara gitmenin en kolay yoluydu kitaplar
Okudukça sayfa sayfa kelimelere sindim
Ne güneşte eridim ne zemheri de titredim
Melankoliydi gölgem,hep onu bitmez hüznümle siper ettim
Saklardım fırtınalarımı,ateş toplarımı,korkularımı
Saklayıpta ilmek ilmek yüreğimin içine diktim.
Ve örtü oldu gece körlerinde üzerime
Melankoliyle uykumu dost eyleyipte gittim rüyalar ülkesine

Rüyalar düşlerim kitabım bittiğinde
Yosun kokulu koylarda yürürüm zamansız saniyelerde
Güneşi dost beller selam çakarım sessizce
Bulutlarda gölgeleriyle okşarken gözlerimi
Güneş ve bulut vardır yanımda sadece

Uzakları bu yüzden sevdim
Hem vardılar hem yoktular
Ben istedikçe oradaydılar
Yüzleri yoktu mesela dili yoktu
Kimi zaman roman kimi zaman şarkıydılar
Yani hem vardılar hem yoktular
Uzaktaydılar
Ses yoktu ışık vardı
Beden yoktu ısı vardı
Kaldırdığımda başımı göğe
Milyonlarca nokta bana göz kırptı
Ve devran döndü
Uzak yine yanı başımdaydı

İçine sindiğim kelimeler anlattı bana gerçeği
Sayfalar ömür misali geçmekteydi
Yalnızlığa alıştım diye avunurken
Melankoli yine başgösterdi kendini

Mavi bir denizdi şimdi umudum
Sonsuz sarı kumlar komşum
Ne vakit geldi ki bulutlu hüznüm
Yine uzaklara idi kaçışım

Ve zamansız anlardan bir salise
O beliriverdi zihnime
Ne yakın ne uzaktı
Uzaksa yıldızlar ötesi
Yakınsa şah damarımın içi
Uzaktayken de sevgili
Yakındayken de sevgili
Çökse de üzerime hep melankoli
Uzaklaştıramaz hiç birşey artık O'ndan beni.

{Kadim Dostuma İthaf Ediyorum - Sen Güzel Yaşa emi,Sağlıcakla Kal - } 06/11/2013 - 13:13