Uzaklardasın Sen Şiiri - Muharrem Abut

Uzaklardasın sen, çok uzaklarda.
Şimdi uzak bir şehrin,
Uzak bir semtinin,
Orta mahallelerindeki evindesin.
Belki birazdan ellerini çenene dayayıp,
Pencere kenarına oturup,
Tül perdenin ardından caddeye bakacaksın.
İnsanlar gelip geçecek kızlı erkekli,
Ve yollar boyunca.
Ümitlerini uzaklara kurup,
Yakınlarda beni arayacak gözlerin,
Ama ben olmayacağım;
Hiç olmadım da o caddelerde,
Hep olmak istediğim halde.
Birazdan sıkılıp dışarı atacaksın kendini,
Hem ıssız, hem kalabalık sokaklarına gireceksin,
Senin yaşadığın, lakin benim olmadığım şehrin.
Kömür dumanları kaplayacak göğü,
Etraftaki dağları,
Ben dumanların ardında saklanan dağların,
Dağlarının da ardındayım hep.
Tıpkı şuan senin olduğun gibi.

Birazdan bir zil çalacak burada,
Güneş ışıklarını alıp gidecek.
Çocuk sesleri yerini sessizliğe bırakacak,
İnsanların arasına karışacağım.
Yüzler çıkacak karşıma,
Hepside sen olmasını istediğim,
Hiçbirinin sana ait olmadığı yüzler.
Hiç istemediğim bir kapıyı çalacak ellerim,
Kapıyı açan sen olmayacaksın.
Bir sofra kurulacak,
Ortasında gül kokan ellerinin,
Kokusunun olmadığı yemekler sunulacak.
Ben yine boğulacağım.
Ben yine gerisin geri,
Kendimi sokaklara atacağım.
Işıklar sızıyor olacak,
Her bir evin her bir penceresinden.
O hiçbir evin, hiçbir penceresinde,
Sen oturuyor olmayacaksın.
Al işte zil çalıyor,
Her akşam olduğu gibi.
Ben yine aynı sendromdayım,
Sensizlik bal gibi bu sendromun adı.
Septumları benliğimi kuşatmış durumda.
Dışarı çıkıyorum,
Olmadığın yerde seni aramak için…