Uzaklardan Şiiri - Abdil Yaşaroğlu

“Uzaklardan”, çok ‘uzaklardan’ sevdim onu,
Tıpkı bir çocuğun ekmek istemesi, reçel yemesi gibi,
Bilmemiş değerimi, yanlış anlamış beni...
Yanlış bir batağa saplandım diye...

Dostlarımla, sevdiğim yarla konuşmuş, dert yanmış,
Küfretmiş bana,
Güvenmiş, her şeyi olurmuşum ama,
Yanlış yapmışım ona

Bilmezler Abdil’in boynu bükük olacağını
Düşünemezler, kötü gönlünde yok, iyi niyetli olduğunu,
Her zaman da iyi niyetten kaybedip, kullanıldığını...
Dinle ey dost dinle
Meğerse beni o ‘uzaklardan’ hiç tanıyamamış