Uzaklardan Şiiri - Uğur Bayram Gitgel

Kalbimin sol üst köşesine bıraktığın;
O eşsiz gözler kimin?
Senin mi?
Peki
Bir daha ne zaman almaya geleceksin?
Ben ölünce mi?
***
Uzaklardan,
Adı zor telaffuz edilen şehrin
Sessliğini duydum önceleri
Bir fotoğraf karesinde saklanan
Soluk tebessümdü ardı sıra
Her an uçacakmış gibi duran
Ürkek bir çift kanattı saçların
Suskun ve mağrurdu bakışlar
Sessizlik çoğaldı zamanla
Tüm karanlığı yırtarcasına
Avaz avaz bağırdı suskunca
Sonra,
En yüksekten baktın derinlere
Yeşil bir okyanustu gözlerin
Neler yoktu ki o gözlerde?
Serin gölgelerde aşkların
Akıntıya kapılmış nefretin
Güneşten çatlayan hüzünlerle
Her dalında meyvesi mutluluğun...
Hasretin bam teliydin
Çınlatırken suskunluğun kulağını
Sana alışmak kolay da
Sensizlik işte en zor olanı
Ruhumu uzatsam tutar mısın
Serin olan tüm gölgelerde beni?
Güneşe uzansam yakar mısın
Hüzünleri?
Sen…
Baharda açan ilk tomurcuk
Sen, her nefeste aynı sıklıkla atan özlem
Sabahların tene dokunan çiğ tanesi
Ve sen, gecelerin hem hırsız hem de bekçisi
Yokluğun, ölümlerden ölüm, soğuk mezar taşı
Yokluğun, yaşamla ölüm arafı
Acı kahve, soğuk akşam, tek kadeh rakı
Yokluğun;
Varlığına duyulamayan değerin yitik hüznü…
Sesi taa uzaklardan gelen
Ve yakınından bile geçemediğim,
Adı zor teleffuz edilen şehrin sokaklarında
Tüm insanlar bana benziyor
Çünkü herkesin gözlerinde kalbim
Sadece sana atıyor…