Uzaklara Hayran Şiiri - Salim Diyap

Ben kuşlara
ve uzaklara hayrandım…
Göğün gölgesinde büyüdüm,
mavilik damlardı her sözümden.

Uçmayı bilmezdim,
ama her düşüm kanat sesiydi.
Yorgun gecelerin omzuna
bir serçe titrekliğinde konardım.

Ben uzaklara
ve kuşlara hayrandım…
Ne zaman bir gölge kımıldasa ufukta,
içimde esen rüzgâr
beni de alıp götürürdü:
hiç varmadığım şehirlere,
hiç dokunmadığım yüzlere…
Bir çocuk merakıyla
doya doya bakardım.

Dünyanın bütün yolları
göç mevsimiydi.
Kalbim, göçe geç kalan bir kırlangıç gibi
hep uzaklara dalardı.

Ben kuşlara
ve uzaklara hayrandım…
Bu yüzden
hiç kimse beni tutamadı.
Ben hep uzaklara giderdim;
gitmesem bile, içimde—
sevgiden yapılmış bir bahara
kanat çırpan
sessiz bir uçuş
hep vardı.