Uzaklar Şiiri - Nurcan Düzenli

Uzaklar...
Tüm nüfus orada nefes alıyor, görüyorum.
Yakamozlar düşüyor İstanbul'un bağrına.
Çığlıklar, çılgınlıklar ve yalnızlar dokunuyor bakışlarıma.
Acısını tadıyorum...
Karanlık dolanıyor adımlarıma, kaldırımlar dokuyor üzerine adımı.
Uzaklar...
Uzaklar...
Uzaklar...
Onlar getirmez seni bana.
Sarhoşluğunu deviriyor yine gece, ay/yaşlarının içinde.
Susuyor tüm şehir, senin sesini istiyor ninni niyetine.
Kumrallığında kumar oynuyor bütün karanfillerim,
Kaybediyor rengini, kokusunu yitirdiği güneşin önünde.
Uzaklar...
Uzaklar...
Uzaklar...
Seni işliyor onlar hep soğuk gecelerime.
Hıçkırıklar, hırçınlıklar, hırsızlar giriyor gizli mabedime.
İstanbul'un sokakları çalkalanıyor..
Dalgalar dalıyor bu şehrin kıyılarına izinsizce.
Seni soruyorlar yoldan hep geçenlere.
Uzaklar...
Uzaklar...
Uzaklar...
Aramızda hep bir mesafe, bir malesef kadar yakınlar.