Uzak – Yakın Şiiri - Yorumlar

“Aşk, ellerini kanayacağını bile bile bir gülü dikenleriyle avuçlamaktır.”


Artık eskisi gibi değil hiç bir şey. Çocukken imrendiğimiz pek çok şeyin şu anda sevimsizliği daha da keskinleşiyor. Sınırı olmayan şeyin cevabını “hayal” olarak aldık hep. Ya da “hayal gücümüzle” sınırlıydık. Büyüdükçe görünmez sınırlar belirmeye başladı etrafımızda. Zaman geçtikçe yükseldiler. Büyüdükçe bölündük. Pek çok şeye aynı anda yetişmeye, aynı anda çok şey düşünmeye başladık/zorlandık. Sessiz kaldık kalmamız gereken yerlerde. Dünyanın ekseninden uzaklaştık büyüdükçe. Bizim etrafımızda dönmüyordu artık dünya. Artık daha az ağlıyorduk ama daha fazla acı çekiyorduk. Acıya da alıştık. Artık tepkisizlik di hastalığımız. Yavaş yavaş yörüngesine oturacağını düşündüğümüz şeyler, rayından çıktı aslında.

Masum değildi artık aşklar. Okul sıralarında büyüttüğümüz çiçekleri gönlümüzce dağıtırdık. Zaman bize hep ihanet etti diye düşündük. Artık kolay değildi sevmek. Ama aksine çok kolaydı sevdiğini söylemek. İçini boşaltmayı çok sevdik her şeyin. Kan kardeş “kanka” oldu. Eski şarkılara sığındık hep acılarımızda. Eski dostlara çevirdik yüzümüzü aradığımızı bulamadığımızda.