Uzak – Yakın Şiiri - İsimsiz Koruyucu

“Aşk, ellerini kanayacağını bile bile bir gülü dikenleriyle avuçlamaktır.”

Artık eskisi gibi değil hiç bir şey. Çocukken imrendiğimiz pek çok şeyin şu anda sevimsizliği daha da keskinleşiyor. Sınırı olmayan şeyin cevabını “hayal” olarak aldık hep. Ya da “hayal gücümüzle” sınırlıydık. Büyüdükçe görünmez sınırlar belirmeye başladı etrafımızda. Zaman geçtikçe yükseldiler. Büyüdükçe bölündük. Pek çok şeye aynı anda yetişmeye, aynı anda çok şey düşünmeye başladık/zorlandık. Sessiz kaldık kalmamız gereken yerlerde. Dünyanın ekseninden uzaklaştık büyüdükçe. Bizim etrafımızda dönmüyordu artık dünya. Artık daha az ağlıyorduk ama daha fazla acı çekiyorduk. Acıya da alıştık. Artık tepkisizlik di hastalığımız. Yavaş yavaş yörüngesine oturacağını düşündüğümüz şeyler, rayından çıktı aslında.

Masum değildi artık aşklar. Okul sıralarında büyüttüğümüz çiçekleri gönlümüzce dağıtırdık. Zaman bize hep ihanet etti diye düşündük. Artık kolay değildi sevmek. Ama aksine çok kolaydı sevdiğini söylemek. İçini boşaltmayı çok sevdik her şeyin. Kan kardeş “kanka” oldu. Eski şarkılara sığındık hep acılarımızda. Eski dostlara çevirdik yüzümüzü aradığımızı bulamadığımızda.

Artık pastel boya ile iki dağ arasına güneş çizmiyoruz. Bir banka kazımıyoruz heveslerimizi, aşklarımızı. Ağaç kavukları rahatsız edilmiyor artık âşıklar tarafından. Şiirler de yazmıyoruz eskisi gibi. Acaba eskisi sevmiyor muyuz?

Tüketmenin kolaylığı ve zevkini üretmenin zorluğu ve hazzına değiştik. İthal günleri işaretliyoruz artık takvimlerde kutlamak için. Geri dönüşlerin, değerlendirmelerin ötesinde yine tüketiyoruz bu günlerde. Tek taşlar, çiçeklerin; cep telefonu mesajları, şiirlerin yerini aldı.

Artık yakın uzaklar. Bir telefon ötede ya da birkaç “tık” ötede. Ve artık uzak yakınlar. Sözcükler kulağa fısıldanmadan önde uzaya uğruyor. Mektupları postacı getirmiyor.

Sessizce gideceğim,
Arkama bakmadan…
Yükümü alıp sırtıma,
Rüzgarın savurduğu uzaklara
Seni bulana kadar gideceğim.
Uzak ya da yakın,
Mesafen kalbinden kalbime.