Uzak Türkülerin Uzak Adamı

Uzak türkülerin
Uzak adamısın şimdi sen
Yüreğini sessizliğe gark etmiş bir yabancısın bana
Söyleyemediğin türkülerine ırak gönlümün
Yakın olmayan yüzüsün…

Öksüz şarkıların
Yetim uçlarından tutarken ben…
Ve uzak türkülerin
Acılarında boğulurken sen…
Gökyüzümüz aynı yere bakmıyor artık sevgili
Sen susuyorsun, ben sağırlaşıyorum
Sessizliğini bile duymuyorum sağır yüreğimde

Uzak türküler yakınlaştırmıyor seni bana
Yıldızları gören gözlerimizden
Aynı şeyler geçmiyor…
Yokluğun esiyor, yokluğun kavuruyor, yokluğun yakıyor…
Lakin yokluğun susuyor…

Ömrümün ince yerinden ayırıyorsun yaşamlarımızı
Uzak türküler, uzak düşüyor bütün duraklarımıza
Kalmamız gereken yerde kalmıyor,
Gitmemiz gereken yerde gitmiyoruz…
Bütün yanlışlar doğruları doğrulamıyor
Doğrular doğrulmuyor sonra…

Ben duysaydım eğer seni
Sen susmayıp uzak türkülerini
Yakın eyleseydin bana
Öksüz şarkıların yetim uçlarından tutar mıydım ben,
Ve sen uzak türkülerin acılarında boğulur muydun?
Doğrular doğrulmuyor artık sevgili…

Hecelerini saydığım cümlelerimde
Duramıyor duraklarım…
Ölçüler yetmiyor
Durakları durdurmaya
Kalıpları uyduramıyorum…

Aklımda hep aynı soru…
‘’Uzak türkülerin
yakın adamı’’ olabilir miydin sen?

Benim olduğum durakta
Sen çoktan yol almış bulurken kendini…
Hep bir durakla kaçırırken ben seni
Şimdi söyle bana
Uzak türkülerin yakın olamamış adamı…
Sağır yüreğimin, suskun kalbinin suçlusu kim? ..
Ben mi, sen mi
Yoksa bizi aynı durağa
Sığdıramayacak kadar acelesi olan hayat mı? ..