Uzak Kirpiklerde Bir Kıta Vardır

Kim bilir şimdi hangi kara kıtada
Yer göklerinden yedi kuşak
Bir puslu yağmur güneşi
Ve iklimler arasında
O son nokta gibi
Sen
Duruyorsun
Kâinatta rastladığım tek çıkış iken
Hâlâ
Yalnız
Susuyorsun
Islak ve sorgular dolu, ıslak ve uzak kirpiklerin
Benim azıcık kavramaksızın
O yorgunluğa anlamını sormaksızın
Ansızın bitirdiğim
Bir kara ve uzun kıta kavramında
Sonsuz açmazlar ve yollara yitirdiğim
Tek umut iken
Şimdi
Sana yaklaşmak istiyorum ki
Benim ezel kadar, yağmur kadar sevdiğim,
Kara ve yorgun
Kara ve sorgular dolu, uzun ve uzak kirpiklerin
Islaklığı hâlâ yanağımda
Sen yoksun
Çarpıştığım ve aştığım bütün noktalar gibi
Sen
Hep sonsun
Ve artık yoksun!