Uzak İlintileri Şiiri - Mehmet Bulut

Kirli bir ceset gibi duruyorum şuracıkta...
Tüm renkler siyahın üvey kardeşi şimdi...
Tenimde simsiyah güller açıyor artık. Dalımda kül,
buruşmuş bir sayfa gibi yüzüm...
Çirkin kahkahalarıyla yüzüme bulaşmış harfler... Harfleri
ürpermiş anlamlar var şuracığımda...
Şimdi uzağımdasın... Bütün kuytulara sen birikiyorsun...
Sen diyorum şimdi sana. Biz olan sana ''sen'' diyorum şimdi.
Uzağımdasın...
En azından cümle böyle bitiyor.
Ah ne uzak! Uzak; acıyan acıtan, sancıyan sancıtan...
O tılsımlı sözcük!
dizlerimin sıcağı, özlemim...
Gel şimdi. metruk bir köyü çağrıştırıyor bu kent!
gel damarından yürüyeceğim nabzına..
gel kirpiğine bulaşmış tuzdan öpeceğim..
gel tanrı bile bu kadar uzak değil bana..

Yanlızlık diyorum...

Lehçesi yok yanlızlığın...
İhtiyar atlar gibi çekiliyorum kendime...
kendim diyorum biz olan ben'e kendim diyorum şimdi...

Yoksun büsbütün tenhalaşıyor içimdeki çöl...
tanrı bile bu kadar uzak değil bana.
kesik bir kol kadar yalnızım, yapayalnızım, azım!
Uzağımdasın...
O tılsımlı sözcük...
Emanet bir tebessüm gibi duruyor yüzümdeki yara...
(d) insizim, ayetsizim, (z) amansızım, kavimsizim...
gel ve yeniden yarat çamurundan...
gel!
gel yada git kaldığın yerden...