Uzak Gönüllerimiz. Şiiri - Kemal Müftüoğlu

Yine aklıma düştün
Bu akşam üstü.
Havada saçlarının kokusu
Dilimde kırık dökük
Bir ayrılık türküsü.
Sensiz ilk kış yağmurunda
Yüreğimi titretti hatıralar.
Aklımda hep gülümseten
Sevimli iki kelimen;
"Kenarıya", "onorize",
Ve yanağına çok yakışan
Sevimli iki gamze.
Ah be Zeyna, unutmak zor seni.
Hep kuşkulu bakan yorgun gözleri.
Unutmak zor üzüldükçe
Teskin eden sözleri.
Ne yazık ki istemesek te
Her şeyin bir sonu oluyor
Ölümsüz sanılan aşklar
Vefasızlık tünelinde
Zamanla kayboluyor.
Oysa ne güzelmiş sabahları
Hep seninle uyanmak,
Bir gün deniz kıyısında
Bazen bir köy korusunda
Soluğu almak.
Neden önemsendikçe
Şımarır insanlar
Ve her şey bitince başlar
Gizlenen pişmanlıklar?
Neden kör kurşun gibi
Zamansız ayrılıklar?
Belki pembe bir hayal
Döneceğini sanmak
Bir gün arayacağın
Tesellisine kanmak.
Biliyorum anlamsız
Beklemem yollarını
Belki yeniden sarmam
Hasretle kollarımı.
Keşke son defa sorsan
Sevip sevmediğimi
İlk günkü gibi tutsam
O narin ellerini.
Karabağ sırtlarının
Ağlıyor ışıkları,
Görünmüyor odamdan
Yüksek kaldırımları.
Ne kadar da yakındık
Uzaktayken evimiz,
Şimdi evimiz yakın
Uzak gönüllerimiz.