Uzak ellerin bana Şiiri - Lace Weli

UZAK ELLERİN BANA

Açılıp gidiyor alnın
Kara gözlerinin üzerinden
Çizgilerin derin kaygılı
Su içiyor gamzelerin
Sürgün çocuk öykülerinden bilirim
Dilin” ekmek” der kekeme olur
Bu kadar uzaklık beladır
Üstelik ellerin bu denli sıcakken

Nedendir bilmiyorum
Tam saçlarını yatırdığın tarafa vuruyor
Bütün akşam güneşleri
Resimlerinde eski hatıraları yırtıyorsun
Kızgın bir kırlangıç öfkesi konuyor burnuna
Unutuyorsun ansızın ve sabah oluyor
Sol yanağının üstünde bir kuş sesi

Uzaklık beladır
Sana mı bana mı/Sen mi uzaksın ben mi?
Ne tuhaf şey, dünyanın en yakın yeri neresidir ki?
Şaşkınım; sustum ve durdum
Az gitti uz gitti
Altı ay kış altı ay yaz gittim masallarında
Varır mıyım sana yar/Irmaklar boyu gelirsem?

Sen orda kıyıda bir akşamı bekliyorsun
Saçlarını siyahtan örmüşsün
Al bir mendille siliyorsun hüznünü
Melodinin her kıvrımında
Tazeliyorsun “ey vah” larını
Suskunluğum bugün beter
Adınla çıkayım isterdim kapıya
Adımınla bu voltaları alt edeydim
Ne kadar uzaksın şimdi
Gölgen, nefesin, kirpiklerinde uzak/Hatta ayak izlerin
Ne kadar uzaksın şimdi/Uzak ellerin bana

Bir yıldıza astım bakışlarımı
Başını kaldırırsan gökyüzüne
Değer belki ellerin hasretime
Al mendilindeki nakışlarda büyüt
Hem sadece uzaklığın bela /gerisi ölümüne beklenesi şeyler…

19 12 2009 saat 01 05