Vakit gece yarısıydı, pencereden kar’ın yağışını seyrediyordum. Radyoda ise kısık bir sesle şarkı okunuyordu. “Ömrüm senindir” Kar öyle güzel yağıyordu ki bembeyaz kelebek gibi uçuşuyordu havada lapa, lapa. Odam sıcacıktı. Kim bu manzarayı görüpte düşünmez ki, kim özlemez ki uzaktaki arkadaşını, dostunu.
O geldi aklıma birden, içeri yavaş, yavaş soğumaya başladı. Bende üşümeye başladım düşündükçe. Radyo sustu, şarkı bitmişti. Merak ediyordum o ne yapıyordu kimi düşünüyordu. Ben öylece dakikalarca pencereye asılı kalmıştım. Sonra kendimi yokladım ne oluyor diye. Sol yanımda hafif bir sancı kendini hissettirmeye başladı. Nefesim kesiliyordu, kafamdan silmeye çalıştıkça beynime yerleşiyordu sanki. Ben bu haldeyken o nasıldı acaba, bunu düşünmek bile acı veriyordu. Yatağa yatmak gelmiyordu içimden, yatak bana soğuk bakıyordu. Saatlerce sigaranın dumanını seyrettim, çünkü onu görüyordum. Gözleri yaşlıydı ve bana gel diyordu. “Sabah gün ışığıyla gel”.
Sabah gitse miydim? İyi olur muydu? Uzun, uzun düşündüm. Hayır gidemezdim, gitsem gelemezdim. Gelmek mümkün mü? Anladım ki düşünmekten başka bir şey gelmiyordu elimden. Görmediğim dostumu bir daha görebilecek miydim? O ümit hiçbir zaman bitmeyecek bende. Hep o anı bekleyeceğim.
Tamamını Oku
güçlü bir kalem,umarım hep yazar
sıcacık sevgi dolu yazıydı......tşekkürler...tebrikler....
çok güzel bir düzyazı örneği ve duygusal samimice yazılmış kutluyorum hocam tebrikler saygılar sunuyorum antoloji 10
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta