Uzak Diye Bir Yer Yok Şiiri - Arif Baltacı

Bir uçtan diğer uca gezdim İstanbul’u
Sanırım seni arıyordum sokaklarda.
Erken kaybettiğim gençliğimi buldum.
Ve anılarımdan bile silinen çocukluğumu.
Bir seni bulamadım sevdiğim buralarda.
Sen zaman aralarında kaybedilmiş bir hayatsın benim için.
Noktaları koyuyorum bitmiyorsun.
Çek git diyorum rüyalarımdan gitmiyorsun.
Oysa baktığımız gökyüzü aynı değil mi?
Benimki biraz daha karbondioksitli olsa da aynı havayı soluyoruz
Bana şimdi uzaktayım deme sevdiğim.
Geceleri aynı yıldızları görmüyor muyuz?
Ve mehtaba bakarken aynı şarkıları söylemiyor muyuz.
Bana şimdi uzaktayım deme sevdiğim.

Belki de şimdi sen sere serpe yatağa uzanmışsındır.
Ve bakışların tavanda bir noktaya dikilmiş,
Hep söylediğimiz şarkıyı söylüyorsundur avazın çıktığınca.
Seni bilmem ama ben öyle yapıyorum şu anda.
Elimde senin var olduğuna dair tek delilim olan fotoğrafların
Baş ucumda yanımdan hiç ayırmadığım o küçük pabuçlar.
Zamanın en kuytu yerindeyim şimdi.
Sevgilinin ne zaman geleceğini bilmediğim gibi
Günün de ne zaman ağaracağını bilmiyorum.
Zamanın en kuytu yerindeyim sevdiğim.
Belki gelirsin diye seni bekliyorum.

Uzak diye bir yok sevdiğim.
Sen her zaman yanımdasın.
Yavru bir kedinin gözlerindeki masumlukta bulurum seni.
Sonra kaybolursun.
Bir sokak çocuğun hayalinde karşıma çıkar
Derken yok olursun.
Ama zor olan aşk, aşkların en güzeli değil midir?
Yoksa Haluk Levent yalan mı söylüyor?
Sen gelmesen ne olur ki sevdiğim
Ben hep seni içimde yaşıyorum.

14.02.2005
İSTANBUL