Uzak Diyarların Birinde Şiiri - Fatma Güven

Zaman devranını sürer,
Toprak doğurur.
Yılkı atlarının yelesinde
Islığını çalar rüzgar.
Heybetiyle yükselen ulu dağlar,
Eteklerinde türküsünü söyler.
Eğimlenir insan,ömrünün yollarında.
Kan, et ve toprağa bürünür.
Ateş; harlı alevinde yakar kendini,
Suya sevdalanır.
Su göklere erişebilmenin telaşında.
Uzak diyarların birinde,
Gece karası saçlarında koklar,
Tabiat ananın kokusunu.
Suların Tanrısı diz çöküp eteğine,
Sunar derinliklerin hediyesini.
Kör,sağır ve dilsiz şehirlerin,
Yasını tutar Aybeniz.
Süzülür gecede ak elbisesiyle,
Yüreğindeki acının,kederin
Rüzgarla birlikte ezgisini söyler.
Mor dağlara vurulmuşum,
Zümrüt yeşiline boyanmışım,
Ovalarında başak biçmiş,
Soğuk sularına dalmışım.
Yüzyıllar öncesinden sürüp gelen,
Bir yaşamın öyküsüdür bu.
Kimi zaman doğu da,
Kimi zaman batı da başlar.
Kimi zaman kuzey de,
Kimi zaman güney de
Yeryüzünün ateşe,suya,toprağa kesip,
Havayla sarmallandığı dingin anda,
İnsan denen varlığın var olma çabası.
Ne zaman ki;
Yeryüzünde barış,kardeşlik,
Bolluk ve bereketi yaşar,
Yürek yangınlarının,çığlıkların yerine
Sevda türküleri söyler.