İnsanı kendinden en çok nefret ettiren,
İyiyi bildiği halde kötüye mahkum olması.
Ruhun ar damarını kökünden kestiren,
Gönülde yeşeren gül bahçesinin tekrar solması.
İsterim ki gözüme gönlüme mil çekeyim.
Bütün sıkıntıları unutup kendimden geçeyim.
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Gönül dostum; Gönlünüze sağlık. Kutlarım. Selamlar...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta