Uzak Çocuk Ve Ben Şiiri - Musa Öz

I
Çocukların unutmaktır büyüsü
Sıyırıp alırlar kırların üzgün kalbinden
Günlerin tozlu belleğini

Açar solar unutmanın dere taşları
Çocukların dönüşümünde

Oyunlarını gökyüzüne ödünç veren bir duruluk
Yolların gamzesinde

Koşup durulmanın kısa listesi
Bahçelerin ellerinde ışır göz ucuyla

Ömür dere kenarında parlar
Sararıp çoğalır kazıdıkça okul günleri
Anılar gündeme girerse

Kucak dolusu yılların bir ayağı takılsa
İncecik kırılır çocuk sesleri

Çocuk, kırların eteğinden akar

II
Kim ölçer solgun günlerin sözcüğünü
Sahi kim ölçer patikaları

Gönül rengimi kamaştırsa ay yeli
Gölgem olur rüyalar
Biliyor musun, yolları izler sevdalar
O tozlu kuşmavi günleri

Sokaklar eğitti beni, alfabem taşlar

Bir bakmışsın beni unutmuş kırlangıçlar
Yaz bahara doymadan

Hayatımın önsözü, o ergen yıllar
Ah, bir bilsen
Kelebek anısı ömür dediğin

Kırlar eğitti beni, alfabem kuşlar