Uzak Bir Yer Şiiri - Naime Erlaçin

...Bürücek - Adana'ya...

dağ ateşlerini sende gördüm ilk
alfabeyi sende söktüm
küçüktüm
tanımazdım aşkı
bir ovanın
çoban ateşine düşen yankısını

yeşildin maviydin
rengin
rüyalar, hayaller ve tutkunun rengi
çam kokunda taşındım pınarlarına
su olmayı sende bildim

çocukluğu geçemeyen kadınlıktan ne anlar!
sende öğrendim sevgiyi ben
üzümün karasını, kirazın çiçeğini
çam kozalakları toplayıp
palamuttan kolyeler dizmeyi

bildiğim tek Anadolu’sun
ilk farkındalığım
sevecen taşrası kentimin
tende esen serin yelim
sende sevdim kendimi

büyüdüm bak!
hırpalandı çocukluğum
dünden yarına
hasretle kuşatıldım

hem uzağım
hem yakınımsın Bürücek*

bürüdün yine beni!

(*) Namrun, Gözne, Tekir ve pek çok diğerleri gibi, Çukurovalı’nın nefes aldığı; ruhun dağa açıldığı mekanlardan biridir Bürücek Yaylası. Yaşam metaforu bir aşktır o...

(30 Ağustos 2004)