Uzak Bir Şehrin Uzak Hikâyesi*

Herkesin varlığından haberdar olduğu
Ama kimsenin kabullenmediği
Uzak bir şehrin
uzak insanlarıydılar
Aynı havadan yağmur yiyen
Aynı toprağa çıplak ayakla basan
Uzak şehrin
Uzak insanları…
Dün kardeş dedikleri
Bugün çok uzaktı onlara..
Soyutlanmış uzak bir şehir
Tecrit edilmiş uzak şehrin
Uzak insanları,
Dünün kardeşleri bugünün uzakları…..
Gözden ırak olan
Gönülden çoktan sürülmüştü bile
Bunu herkes biliyor
Ama nedense kimse söylemiyordu…
Böyle uzak şehirler
Hep yaşamazlar terkedilmişliği
Bazen mutluluk da uğrar yolunu şaşırıp
Ama misafir güzellik, kısa yaşanır orada
Bir iz bırakır her sevinç
En derininde o insanların, bittikten sonra
Bir iz ki
Ölümcül bir yarık olur beyinlerde…
Zaman orada hep aynı çukurda akar
Ne yatağını değiştirir
Ne de hızını.
Tekdüze bir acıdır yıllar
Durmaksızın, bıkılmaksızın yaşanır…
Ve orada ömür
Uzağından geçer yaşanılası dünyanın…
Bir gün
Belki bir mucize olur
Düşer sonbahar yapraklarıyla
Bir kız o şehre
O şehir
Cennet olur
Oradaki bir deliye…
Sarışın bir hazandır saçları belki kızın
Gözleri okyanus mavisi
Yüzü uzak bir coğrafyanın
izlerini taşır belki.
İşte o zaman
O küçük şehir
Şehir gibi görünür ilk kez
O çocuksu deliye…
Zaten o şehirde sevmek
Bir deliye has
Bir de devrimciye…
Sevgilileri ayrı olsa da
Sonları aynı oldu iki delinin
Bir eylül sabahı
Bir kasırga düştü şehre
Ne devrimi bıraktı umutlarda
Ne de kızı o uzak şehirde…
Deli bir yalnızlığı daha aldı koynuna
Devrimci ütopyasıyla birlikte öldürüldü
Ne deli bir daha sevmeye yeltendi
Ne de devrim aşıları…
İki aşk da saklı bir hançer oldu yüreklerde…
Geriye yine tırpan yemiş uzak bir şehir
Yine özlemini gözünden akıtan
Dilsiz,
Yok farzedilen uzak insanlar kaldı
O eylül sabahında…

*(Vizontele Tuuba’dan sonra)

25/04/2004