Uzak Bir Kentin Rüzgârında Şimdi Sesim… ...

Kesişen iki duvar var şimdi önümde, birinden yokluklardan gelenler geçiyor arka tarafına, diğerinden kayıplıkta kalanlar geçiyor yan tarafından, sonra, ardı düşünülüyor yaşanan tüm saatlerin, elde kalanlara eldekiler deniyor, kaybolanlara ise, kayıplıklarda yitenler deniyor aslında, oysa sorgusuz ve de hesapsız bir yaşam vardı geçmişin göbeğinde, kıyısında köşesinde ise yarım kalmış mutluluklar, sonrası bir yitiklik, bir kayboluş kalıyor duvarların önünde, kendimi düşündüm bir anlık karelerle, karşıma çıkan sadece gölgelik düşlerle dolu hırpalanmış bir adam, hemen sende kaldı sevgili aklım sende, sense zaten kayıplıklardaydın, bitmiş dedim bu hayatın öz kareleri ve susadım doyumsuz bir istekle, susadım, neydi bu özveri kaybı, neydi bu uyutulmuş bir geçmiş, neydi bu sert geçen yaşam, hiç cevabı yok muydu, hiç mi bir kalan yoktu mutluluğa dair ki her şey bir içim suyun gölgesine sinmişti artık, nedenleri, niçinleri kalmamıştı artık, sal gitsin bu hayatın kalın kısmına merhabayı...

Her kitap bir önce okunan kitaptaki konuları değiştirir ama aşk sonsuza tek konusu ile kalır, sevgideki tekliktir işte asıl acıları depreştiren...
Hani insan sessiz seslerle konuşur ya sadece gözleri ile öyle bir şey işte bakınmak...
Kaç gece kaç kez birileri için ağlamıştık, hazmedemeden yaptıklarını...

Dinlenecek ve de yazılacak hikâyeler vardır hep, aslında kimsenin bilmediği için merak edilemez ama orada ayrı bir dünya vardır aslında belkisiz bir yaşamın kesitlerinden unutulamaz anılar vardır, işte o insan o anıların içine gömülür çoğu zaman ve kayboluşa uğrar kendi dünyasından, kimse de ulaşamaz o anda o insana, sadece saygınlıkla bakar gözlerine ve kendi kendine "bilemez ki ben de kendi düşlerimde kaybolurum" derken sadece selamlar tüm geçmişte kalan anı karelerini...