Uzak Bir Anı Şiiri - Mustafa Yıldız

kalmadı büyümekle
karabulutları da sardı bir temiz
tirşe zehrini içti göğün
artık avcumdan yem yemez

pembebulutların masalını içti
gerçeğin dalına konmaz

tek kişilik ülkede
en görkemli müzenin
en gizil yerinde saklıdır şimdi
birkaç telekle birkaç kanat sesi
bir sargı bezi ile
minik bir kanattan düşen
üç damla kan lekesi

biraz daha kalabilmek için gökyüzünde
gagaladıkça o güzelim bembeyaz bulutları
kirleniyor gitgide
az daha kalsa ne gökyüzünde
kalmasa ne

bu güz ülkesinde artık
hep kuşa endeksli değil iklimler
yalnızca uzak bir anıdır kuşun
avcumdan yem yediği günler