Uzak Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

UZAK
Akardı bir şelale gibi ruhumdan özlemin
Bir bakışın
Şafak vakti güneş görmüş güller gibi
Ellerin topraktan, kokun ise bulutlardan gelirdi
Bilirsin ne de güzel olurdu yağmur sonrası
Sevdiğim!
Uzak denen bir kavram düştü zihnime
Tuzak gibi
Varmak istediğim yerin senin mabedin olması
Evet,
Bir evladın ana ocağına varması gibi
Uzaklık sadece bir mesafedir
Hem aynı gökyüzü altında değil miyiz?
Gözlerini gökyüzüne dikince görmüyor musun beni?
Ben her baktığımda yüzünden tablolar oluştururum
Öyle Picasso, Salvador, Nihat Kürkçüoğlu
Hepsi gelse çizemez güzelliğini
Bir ben
Bir seni
Çizebildim böyle muntazam şekilde göklere
En büyük ödülüm
Bana her göğe baktığında gülüşün oldu
Kendimi şanslı hissederim bundan dolayı
Ya gülmeseydin?
Ya tutmasaydın ellerimi?
Şimdi kim yazacaktı bu sözleri
Kim göklere resim çizecekti
Kim hasretin en ateşlisini çekecekti
Kim kavuşmanın talihine başkaldıracaktı
Sevdiğim!
Ben sende tüm geçmişimi gizledim.
Tüm sahte aşklarımı ayaklarının altına serdim
Saçlarından bir yol çizip
Aşkın en saf halini
Bir sana
Evet, sevdiğim bir sana armağan eyledim
Uzaklık dedim ya
Uzun olsun yolumuz
Beraber olduktan sonra
Aklaşır yarınlarımız
Bozarız tüm tuzakları
İçimi bilemezsin belki
Bilmeni isterim
İçim sensin
Dışım sen
Rabbimin sözüdür
“İnsanı sevmeyen
Beni sevemez” diye
Rabbim bilir
Nasıl sevdiğimi
İster bir metre yakınımda
İster bin gezegen uzağımda
Ne fark eder!
“Kalpten kalbe bir yol gider”
Öyle derdi şair
Öyleymiş’ te
Kalbimden kalbine çiçekler açtırdım
Yoluna turuncu güller
Evet, seversin turuncu gülleri
Yollarına saçtım
“Şiir kâğıda yazılır” demişti İsmet abim
Kâğıda yazılır da
Yazılan neydi?
Yazılan sendin sevdiğim
En güzel yazıydın benim için
Uzak, sadece bir sözcüktür sevdiğim.
Gökyüzü bizim.