Uzak Şiiri - Osman Bayazıt

UZAK

Doğunca ağlar insan, ölür ağlanır ona
Acının mürekkebi gözyaşı düşer an’a

Her gelen yenidoğan bir uzağa bakmakta
Peki ya bu anneler niçin sevinç duymakta

Doğum bir kader ise hayat cilveli mekân
Bu cilveli mekânda hep muhacirmiş insan

Kimse buralı değil, herkes biraz uzaktan
Gitmek istemez lâkin bu cafcaflı diyardan

Her uzakta bir umut bir bekleniliş vardır
Yola her koyulanda menzilsiz bir aşk vardır

Çünkü uzaklardadır meşkin târifsiz an’ı
Vuslatla bozulurmuş o hasretin tamamı
...

Uzak düşmüş bedenler gölgeler dağılmakta
Yirmi birinci asır hayretlerle bakmakta

Teknik aklından hızlı vâsıtalar yapmakta
Mesafe daralırken uzaklar uzamakta

Bilinirmiş hep adı yeri ise her kursak
Sadece onun yeri en yakın kadar uzak

Şah damardan yakındır ama nefse pek uzak
Varsa yoksa o imiş ölüm varmış ne yapsak

Harflerimiz sancılı alfabe ağlamakta
İçimizde bir lisan neler sayıklamakta

Bakın kirli takvimler gelecekler paklıyor
O tertemiz yakınlar uzağı sayıklıyor

Ey yakınlar boşuna kıskanmayın uzağı
Taşıyınız gururla sizin olan yaftayı

Sorup duruyor insan niçin yakınlar uzak
O insan denen meçhul en çok kendine uzak

Yakın olmadım ki hiç ben de kendime yakın
Doğduğum günden beri hep onu ararmışım

Budur bendeki çile bu sebepten kederim
Uzak diye bir yeri varsa görmek isterim.

Moskova, 2009