Uzağı Yakın Edenler Şiiri - Yetkisiz Şair

Gönül müdür uzakları yakın eden?
Değilse neden titrer ki bu beden?

'Aklım' dedi: Bu iş zor olacaktır.
'Duygularım' girdiler devreye,
Dediler: Zor olsada güzel olacaktır.

'Duygular' mı, 'akıl' mı? karar veremedim seçimde,
Nasıl oldu bilmem, bir savaş başladı içimde.

Onlar savaşırlarken birden 'mantık' çıkageldi.
Bu işin artı ve eksilerini hesaplarım dedi.
Sonra da sana rapor sunarım diye ekledi

'Mantık' koyuldu işe, uğraştıkça uğraştı.
Birden 'umut' göründü, geldi duruma el attı.

Dedi: bak bahar geldi, açtı bütün çiçekler,
Uzak da olsa, belki, bizi ne heyecanlar bekler.
'Umut' aceleyle geçti 'duygular' ın safına,
Aldı eline kılıcı başladı savaşına.

Sonra durdu 'duygular'. Dedi: Bakın kim geliyor!
Gördük ki 'vicdan', tüm heybetiyle, bize doğru yürüyor.

Bıraktı savaşı 'akıl' başladı konuşmaya:
'Vicdan' hakem olsun, şu savaş dursun beyler,
Hepimiz biliriz ki, o daim doğru söyler.

Herkes bekliyor fakat 'vicdan' dan ses çıkmadı
Sonra karşımıza geçti; şu dörtlüğe başladı:

Ne tecrübeler edindim ben şu garip hayatta,
Karamsarlığa etmem tahammül, asla ve katâ.
Ne uzaklar bilirim, sanki her an yanımda,
Ne yakınlar bilirim, fersah fersah uzakta.

'Akıl girdi araya, dedi: Durun bakalım!
Sadece 'vicdan' yetmez birde 'kalbe' soralım.
Fakat, ayağımıza çağırmak yakışmaz onun şânına,
Haydi, toplanın bakalım, biz gidelim yanına.

Hepsi inanıyordu, 'kalp' çâre bulur bu soruna,
Aradan çok geçmedi, vardılar huzuruna.
Dediler: Ey 'kalp' çâre bul şu soruna,
Bulamadık bir çıkış, açığız her yoruma.

'Kalp' doğruldu yerinden karşısındakilere baktı.
Ardından ağzından şu zarif dizeler çıktı.

Bilirim ne desem boş, önyargılı sizlere,
Dürüstlükle nâm saldım, inanın şu sözlere.

İnsanları tanımanın olmaz kimseye zararı,
Yine de sen vereceksin, elbette son kararı.