Uyuyan Yollar Depresyonu Şiiri - Ayşe Uçar

yalnız serçeyim
sokağın ıslak taşlı derkenarlarında sek sek oynayan
kendime özgü bir çiçek dalı gibi yürüsem de
çayırlara otlaklara

tek bir yıldızın ayak sesi gibi tavlanırım karanlıklarda
ileriye doğru açılan bir pencerenin panjurları gibi
güneşten çiçekler alırım kendime türlü renklerde
otururum bir yol kenarındaki masaya
ince belli bardak gibi

gelen geçene
soğuk havalarda buhur dağıtan bir nefes misali
söyleyecek sözler üretirim içinde peri masalları kadar zengin
konuşmam sadece fısıldarım kulaklarına
belki duyarlar belki de
duymazlar hiç

yine de fısıldarım
kimseye hesap kitap iğne iplik vermeden
bazen de satılık bir korku gibi yapışırım üzerlerine
bilinmeyen bir dünya gibi tığlanırım düşlerine
cesur olanlara güneşler gibi açarken
korkaklara yağmur çörtenleri gibi
paslı bir teneke olur akarım
gözlerinden

önemli olan ne olduğum değil
sizin ne almak istediğiniz bir tutam iyilik mi
yoksa bir avuç hayal alemi mi
ya da kızılca bir kıyamet mi

arkalarından coşturup gelen
tüm kasırgaların şimşeklerin ışığında soylu hareretlerin
fosforlu sıcaklığında asılsız dünyalarını
yakıp yıkıp kavurmak için

yaşama el açan sultaniyegah bir söz dizimi gibi
çatlayarak boyunlarından düşer gelir çoğalırım zamana
sır olurum zihin ötelerine

yalnız serçeyim
sokağın taşlı ıslak derkenarlarında sek sek oynayan

yaşamak ne kadar cezbe durursa dursun
tava durmuş toprağa düşen bir tohumun kabuğundan
açılan çenetleri kadar da güzeldir ölüm

..................

0212202412:30