Uyuyan Şehir Şiiri - Zekeriyya Bican

UYUYAN ŞEHİR

Akşam karanlığı çöktüğünde,
Güneş alıp başını gittiğinde hep,
O şehri düşünüyorum...
Bulutsuz bir gecede, dolunay ile,
Yarı aydınlık ve loş,
Uyuyan o şehri düşünüyorum...
Harput’tan Elazığ’ı seyretmek veya,
Kadifekale’den İzmir’i...
Gecenin ikinci yarısında,
Işıkları hâlâ yanmada bazı evlerin,
Kimde elem var, kimler neşeli,
Acaba kaç kişinin dişi ağrıyor şimdi?
Kim bilir, daha kimler uyuyamamış,
Kimler, hangi düşleri görmede şimdi?
Çoğunlukla boş caddelerde, yalnız,
Kimler sabaha karşı yürümekte
Kim, nereye, ne için?
Aklım almıyor Allah’ım...
Her insan, bir ayrı dünya,
Ve dünyalar kadar beklentisi var senden,
Ancak sen haberdarsın karanlık gecelerden. ..