Uyutmayanım! Şiiri - Urungu Şad

Başladım.
Sensizliğin kalbimi durdurduğu, sensizliğin kalbimin yerinden fırlamasına neden olduğu, bu iki hâlde de beni dalga yapıp ölümün kıyısına sürdüğü, sıcaklığından uzakta titrememe neden olduğu, uykularımı böldüğü, daha doğrusu uyutmadığı, mutlu başlaması gereken; ama sen gittin gideli diğer adının 'Mutsuzluk' olduğu sabahlara mahkum eden, uyuttuğunda rüyalara boğan, sana boğan; kapıyı çaldığımda anneme açtırtan, 'Oğlum sana bir sürprizim var' demesine ve odamın kapalı olan kapısının açılıp içeriden senin çıkmana, o en güzel hâlinle bana bakmana ve aniden uyanmama, uyanır uyanmaz gözyaşları dökmeme -ki sensizlik; gözü yaşlı uyanmak, ölüm...-, kendimden geçmeme, uykusuz ve yorgun olduğum hâlde kendimi dışarı atmama, geçen saatlerin farkında olmadan ve gören insanların bakışlarına aldırmadan sokak ortasında, tenhada ya da mahşerin içinde ağlamama neden olan, günün öğlesinde uyanıp en hareketli saatleri sessiz, aşk dolu; ama asi gözlerle, bedenimin zamana uymayan hareketsizliğiyle akşama kalan ve akşamsı saatleri üzüntüyle geçirten, en son sesinin yankılandığı zamandan beri bana mezarı anımsatan evime kendimden geçmiş bir hâlde geri döndüren, yatağıma uzattıran; ama az önce yazdığım gibi, bir gün önceki gibi, 'her gün' öncesi gibi beni uyutmayan, ayağa kaldırtıp yatağımı düzelttiren, sayfalarımı ve kalemlerimi bir hışımla değil, aşkının dostluğuna erişmelerinin verdiği keyifle yatağımın üzerine bıraktıran, 'Başladım' diye akmaya başlatan ve 'Bitirdim' diye sonlandıracak olan; ...
Sen,
Aşkım!
'Sebebim'
Bitirdim.
Ama sadece yazımı!

Sensizlik hâlâ benim,
Ben hep seninim...
Beni böyle üzdüğünü
Bir daha görmeyeyim!

03.29
17.10.2005

Orçun~