Uyurken Bile Uyuyamıyorum

Şu beyaz tavandan
Bulutlar geçiyor oluk oluk.
Ben şimdi gözlerimi kapamaya kalksam
Sağanak yağmur başlar ardın sıra.
Günden, her şeyden sıyrılmış çıplak bir acı
Şu beyaz çarşafa sarıyor beni.
Ayak uçlarımdan başlıyorum
Dünyadan çıkmaya.
Saatler gece yarısına koşuşturmakta.
Tavanda asılı gözlerimi kapamaya kalktı ya ellerim
Kalem ciğerden sızlattı yine.
Sağanak sağanak koşuyorum ardın sıra.
Çıktım dünyadan beyaz çarşafımla.
Düşün ki şu oda bir mezar
Hem içindeyim toprağın hem üstünde.
Ben uyurken bile uyuyamayıp
İçimdeki ateşte yanıyorum.
Şu tavandaki bulutlarda kül oluyorum.
Sekiz yüz otuz altıncı gece ölüşüm bu.