Uyumuşum Şiiri - Abdullah Acarlar

yastığım gönül koyar
hep başımı ona yasladığım fakat gözlerimin tavana bakmasından
oysa yastıkla tavan arasındadır hayatın özeti
o yüzden her gece görünür film şeridi
ondandır belide yarı ölüm olması uykunun
İyi ölümler denmez birine belki
ama iyi yarı ölümler hep bir temennidir
gülümseyerek biten cümlelerde
ya da ne diyorlar ''iyi uykular''

Kapat gözlerimi ey suskunluk
güvenme kirpiklerine
yakında ufleyecek sura
gözlerin israfilm mi baktıgında kıyametler kopuyor
azrail mi ellerin, mikail mi yoksa yağdırıyor pınarlarımı gözlerimin
sözlerin...

Romantizm nedir bilemem
Ama evler varlık koşullarımız
sokaklar hiçlik noktamız
ve biraz da vişne çürüğü

sahi biz kimiz
benler çoğalıncamı dönüyor bize
size veya olnlara
kalıntısını kaybetmiş tarhi değer taşımıyor artık gülüşlerim
ki ardındaki solmuş yaprak gerçekliği bile ifade edemiyor
boşvermişliğimi..

sen yine de gül ve çocukluğuna dön
toprakla oyna
eve geç gitmenin tedirginliğin hisset
karıncadan solucandan kork mesela
ilerde yalandan korkmayacağın kadar
açlığını susuzluğunu anında söyle
ağla istersen hatta,
üstün başın toz içinde olsun
anne terliği ultimatom
baba ise dost ve müttefik...

Sen yine de dön çocukluğununa
ve bir müddet orda kal
ordan bak buyukluğune
biz hala büyümenin çocuklara has bir şey olduğunu düşündükçe
yağıyor yanılgı yağmurları
ıslanınca yağmurda birbirine benziyor
hayat özetlerimiz....

ama sen yine de dön çocukluğuna
dön sersemleşinceye kadar odanın ortasında
oraya buraya çarpmaktan korkmayacak kadar da
cesaretli ol hayatında

Sen yine de dön çocukluğuna
baharlarla oyna bağır çağır hatta
baharlar ara renkleridir içimizdeki seslerin
aralarını renklendirir içimizdeki sessizliklerin...

Sen yine de dön çocukluğuna
bak yağmur yağıyor sevin
güneş doğuyor sevin
kar yağıyor yine sevin
kapı çalıyor
akşama müsaitseniz size geliyor komşular
ortalığı dağıt çocuklarla
ne kadar sevineceğimiz çok şey varmış orada
orada kal biraz tam da orada
çünkü orası beden,yürek ve dilin birbirinden kopuk olmadığı ülkedir
ve sadece rahatça ağlayabildiğin için bile gülebilirsin orada...

Kalmak istiyorsun değil mi...?

hiştt
hişşşttt

uyan sabah oldu ve geç kaldın işe
ne rüyaymış be
oysa ben en son tavana...

anlıyorum
anlıyorum ki sabaha doğru esen rüzgar ağırlığında
bir acı hissediyorum ruhumda
ve dördüncü tekil şahısla susuyorum cümlelerimi
insan ne kadar da çabuk unutuyor çocukluğunu
rüyalarını unutur gibi...