Uyumak ama uyanmak Şiiri - Kpt Yılmaz Be ...

Her gün uyuyordu dün de hep uyuyordu
Üstünden güneş doğuyor uyuyor
Güneş üstüne batıyor yine uyuyordu...
Sıradan hayatına aşırı olan saygıdan
Belki ondan daha çok korkudan
Akşam yatanlar erkenden kalktılar
Güneşten önce ayaklandılar
Kimi aşına koştu kimi aşkına...
Geceye kalanlar geçe kaldılar
Güneşin doğuşunu ıskaladılar
Kimi aşından oldu kimi de aşkından
Sabahı akşamı karışanlar da çoktu
Başka şeyleri aşk sandıklarından
Kimi sabah ışıyınca uyuyordu sonradan
Kimi geceye uyanıyordu durmadan
Kimi hiç uyumamıştı ne gece ne de gün
Derdi dert edinmişti daha ilk nefesten
Gözleri hayata kapanınca ilk kez uyudu
Dünya yaşanası bir yermiş günbegün
Hayatın en son pişmanlığı buydu.
Oysa çaresi olmayanı kabullenip uyumak;
Yaşamaya uyanmanın ilk koşuluydu...
Başkası yüz binlerle hep uyumuştu
Uyum ile uyutulmanın farkını anlamadığından
Hem gece uyumuştu hem de gün
Gözleri hiç açılmamıştı saflıktan
Masal anlatanı çok olmuştu ondan
Hep bir rüyanın içindeydi; hülyadan
Tam uyanacaktı ki birden süresi bitti
Gözleri tam açılmıştı ki öylece gitti..
Kimi kendince uyanıktı, pek yaman
Bir gün gerçeğe uyandı kazığı yediği an!
Karanlık bir örtüydü gizleyen
Artık neyse görülmesi istenmeyen
Gün ışığıydı örtüyü kaldıran
Her şey açık ve hep göz önündeydi inan
Öylece bakmak yetmiyordu ki
Görebilmek gerekirdi ve bu bir yetenekti
Çoğumuzdan daha doğuştan saklanan
Ama kazanılabilirdi istenirse sonradan
Çabalamak gerekiyordu usanmadan
Başkası gözünü açamazken yasaklardan
Diğeri çok yasağa göz yumdu kazancından
Bazıları kendince hep iyileri gördü ömründe
Kimi de istemediğine duvar ördü öylece önünde
Gözleri görmeyen de güya gönül gözüyle gördüğünde;
İyisi kötüsü, çirkini güzeliyle bu onun hayatıydı
Çok şeyi görmezden gelmesi, asıl hatasıydı
Uyumak güzel bir şeydi, uyanmak daha güzeldi
O kendinden bir geçti, koca bir ömrü uykuya verdi.

Yılmaz BEKTAŞ