Uyudun Mu Şiiri - Halil Türkoğlu

Uyudun mu?
Söyledim bunu,
İçimdeki nefretten değil!
Özlemişim seni...
Gelmiyor sanırım sesim,
Belkide ses geçirmiyor duvar;
Aramızda ki duvar,
Taş veya kireç değil suskunluklar!
Susmak, mesafenin ta kendisi!
İçimdeki melek susunca,
Kanatlarını yitirdi çarpa çarpa
Elindeki taşı bıraktı şeytan dahi.
Gülümsemen gerekli açman değil
Sabah sessizlikle kanatlanan bülbülün
Güle söylediği;
Gerçekten açsana!
Varlığım kıymete binsin.
Ölüm, demir kapının tokmaklarında
Kalbim hızlı çarpa çarpa
Sökülüp kanından, çıktığında yolundan
Kırıldı tutulan dal!
Bülbülün düşmesi mi daha sahte?
Dalın can vermesi mi gerçekti.
Bülbül uçacak, dal tekrar açacaktı oysa
Bir tane dal kırmadın sen!
Hayal, inanç,
Hiçbirşeyde gözü olmayan bakışımı,
Dayandığımda düşen belimi,
Kalbimi kırdın!
Özlemle anılan gecelerde
Duaların kendini yitirişi
Kirli ellerde
Nerde virgül, nerde nokta
O hikaye dudakta nerde?
Sesim gelmiyor, uyuyorsun
Yaprak insana göre yeşil,
Köpekte siyah
Gerçek nedir?
Özleminle yeşeren geceyi
Siyaha bulayan susuşunda
Sessizlik renksiz
Uyuyorsun sen
Ben ağlıyamıyorum.
Ayrı sarhoşlukla bitsin gece!
Çünkü sabahlarımız başka,
Başka kalkıyoruz yataktan.
Aşk kahreder aşkla
Yerle bir eder
Kalkamam yataktan
Başka bir aşka .