Uyu Uyu Yat Uyu Şiiri - Hanifi Kara

“UYU UYU YAT UYU”

“At”lı bir alfabeyle, “karga”lı bir bakışla
“Uyu, uyu” diyerek, yıllarca uyuttular.
Yasaklanmıştı o gün, besmeleyle, hamdele
“Uyu, uyu” diyerek, yıllarca uyuttular.

O milli mi, millî mi, düşünde öyle söyle?
Mahvettiler bir nesli, güya eğitim böyle
Okullarda okunan, o “resmî alfabe”yle
“Uyu, uyu” diyerek, yıllarca uyuttular.

Düşman işgal eylese, verir mi böyle ezâ?
O mâziden koparmak, bil ki en büyük cezâ
Okullar “beşik” oldu, “stadyum”lar ha kezâ
“Uyu, uyu” diyerek, yıllarca uyuttular.

Çekilen acıların, dinmesi gerekirken
En modern araçlara, binmesi gerekirken
Mehmet, uyan, kalk, çalış, denmesi gerekirken!
“Uyu, uyu” diyerek, yıllarca uyuttular.

Niçin yaya kaldık biz, eller giderken aya?
O güzel Mehmet ismin, ettin Taş, Toprak, Kaya
Hiçbir söz geçmez oldu, ne bayana ne baya
“Uyu, uyu” diyerek, yıllarca uyuttular.

Devlet erkânı zevat, her fırsatta içermiş
Zevk ve sefâya dalıp, kendisinden geçermiş
Kim ki rüzgâr ekerse, o fırtına biçermiş
“Uyu, uyu” diyerek, yıllarca uyuttular.

Saplanan o “altı ok”, tâ kemiğe dayandı!
Bukalemunlaştı nâs, elvan çeşit boyandı(*)
Kaya’lar; Mehmet’leşti, uyuyan dev uyandı
Yeter artık silkin kalk, uyan Mehmet’im uyan…!
Durma, çalış, gayret et, bereket dolsun yuvan…!

29/11/’11
Hanifi KARA

(*) Nâs: İnsan, halk