Uymayan! ! Şiiri - Hazan Yağmur

bakışların;
söz dinlemez yanlarımı
hırçın duygularımı ehlileştiriyor uzaktan uzağa
keskin uçlarımı törpülüyor durmadan
bir kırbaç gibi sarsıyor tenimi
nefesin
nefesime değdiğinde
kimseyi yanına yaklaştırmayan ben
üfleyerek yaralarımı soğutmana
eğilirken göğüs uçlarıma dokunmana
izin veriyordum
beş masal eşliğinde…
yelelerimi okşuyor kirpiklerin
gözlerim
gözlerinin gölgesinde kalınca
ay tutuluyor
ellerini saçlarıma götürdüğünde
uysallaşıyor içimdeki çocuk..
değdikçe
asırlık zincirleri kırıyor
özgürleştiriyordu ruhumu dudakların
küçük dokunuşlarla bedenimde gezindiğinde
tahtlar yıkılıyor
krallıklar alaşağı oluyor
terin
terime karıştığında.
uykunun;
alıp başını gittiği saatlerde
şimşek gibi
düşüncelerime düşünce düşüncelerin
aklım tutuluyor
bir;
dolunayda oluyordu her şey
kurtlar ulumayı bırakıp
ebedi inzivaya çekilince
çıt çıkmıyor benden
önce kokun yayılıyor her yana
sonra sıcaklığın
koca bir kıvılcım saçıp
ateşe veriyordun arzularımı…
daha önce hiç bir bakış
bu denli günaha çağırmamış
bu kadar çekip almamıştı beni benden
şeytan gibi damarlarımda dolaşıp
kanıma giriyor
iliklerimi emiyordun
ben tutuluyordum yüksek perdeden! !
aynı sebep
beni suskun
seni hırçın yapmıştı
ben nefesimi tuttukça dibe batıyordum
sense;
çarpınca ruhunu
daha çok kanatacak duvarlar arıyordun
yoktu oysa
tüketip
bitirmiştik
bir birimizi sözlerle hançerlediğimizde
ebedi ayrılığın üzerine damıtmıştık son damlalarımızı.
şimdi
uyanıkken bile gördüğümüz düşlerden
bazen bir şarkının
bir şiirin
ısrarla seni bana
beni sana hatırlatmalarından
el ayak çekme vaktiydi
ne kadar görmezden gelsen
yok desen de
bir yanım
eksik parçalarını tamamlamıştı
ve sen
eğretide olsan
denk düşmüştün
açık yaralarımın üstüne
öylece
ama biz
delirmişçesine inkarındaydık
bir bütünün…
artık zaman
bakışlarla kilitlenen gözleri bir birinden çekip
sayısız kalabalıklar arasında diğerlerine karışarak
uy
ma
yan
anahtar
olma zamanıydı
bir
birimize! !