Uykuya dalıyorum birden

zeminini kaybetmiş bir düşüş içindeyim
dağılmış gövdem
el, kol, baş ve bacak
ayrı ayrı düşüyorlar
ne bir damla kanım akıyor
ne de bir çimdik acısı duyuyorum
sanki bir hazzı daha çok tatsın diye
yüzeyini artırıyor tenim

bütün diğer vakitleri erimiş günün
bir sabahtan ibaret
meğer bir başınaymışım ben
zamanın başlangıcından beri kainatta
şimdi anlıyorum
ağaç ben
kuşlar ben
deniz, gökyüzü ben
gece, yıldızlar kraterler hep ben
sevgili ben, aşk ben
korku, umut ben
tanrı ben

uykuya dalıyorum birden

zeminini buluyor düşüşüm
sevinç içinde parçalarım birleşip
tekrar bir sincap oluşturuyor

08.04.2009