Hasretin kol gezdiği bu diyar pencereden bakışlarla... Puslu… Karanlık… Sessiz… Ve yutkunamayan gırtlak… Lâl bir dil… Umulmaz bir istek uçmak… Koşmak… Olabildiğince uzaklara… Bir çift buğulu göz arşınlıyor bedeni…
Güneşin doğduğu yeri… Ve kayıp mektuplar satır satır diziliyor buğusu üzerindeki pencere camlarına… Yoksun ey sevgili… Hasreti çaktın yüzüme… Hasreti mıhladın beynime… Umulmazı yaşattın ki ayrılık derler adına… Serçe sesleri ıslak gözyaşlarından yankılanıyor… Hayatın bilinmezlikleri raks ediyor gölgelerle… Nerdesin sevgi ıslak şarkılar kol geziyor sokaklarda bir beni al içine dinmeyesiye bir hasret bu kör şafakta…
Işıklar sönüyor tek tek karartılar kayboluyor, sabaha dek süren sürgün uykusuzluk başımı deliyor… Nerdesin sevgili, bak şafaklar sensiz bir hüzünde benle birlik, bırak bu nazı… Nerdesin sevgili unutulmuş bütün geçmiş karartıları, beni sensiz sokaklara düşürüyor bakışlarımla…
Nerdesin sevgili, otobüs sesleri fren seslerine karışıyor… Ve umulmaz bir yalnızlık bu sokak ortasına kıvrılan… Şiirler susuyor hüzzam şarkılar aksediyor kaldırım taşlarımdan kulaklarıma… Bu ses senden bana koşan umut… Nerdesin sevgili, bak yalnızlık ses verdi duy bu sesi bırak kimsesizliğim yok olsun…
Sıcacık kanım damlar.
Gir de bak bir ülkeme:
Başsız başsız adamlar...
Ağlayın, su yükselsin!
