Uykusuzluk Kuytusu Şiiri - Mehmet Sözer

Tutmayan tek şey uyku mudur insanı böyle sabahsız gecelerde…

Birer birer sönüşür şehrin karanfil çiçekleri.
Siyah tabiridir beyaz hayallerin.
Sessizleşir her şey herkes sağırlaşır.
Keyif sigaraları söndürülür güzel sevişmelerin ardından yakılmış.
Ve zaman ağırlaşır…

Kan revan içinde bir hayalet çarpar işte böyle zamanlarda pencereme.
Gözlerimi kapasam bir türlü açsam nafile.
Kafamın içinde binlerce şairin yazmaya direndiği yüzbinlerce dize.
Tavan başımda döner başım yastık üstünde.

Uyku uyumak zorunda olduğumuzda ne sevimsizdir.
Uyuyamayacak olduğumuzu bildiğimizde ne tatlı.
Sanki bir kenara çekilmiş bizi izlemeyip gülmektedir bilinç ve altı.

Kendi sesini duymak zordur bu gürültülü sessizlikte.
Uykusuzluk uykuya direncin kuytusudur bir yerde.