Uykusuzluk Şiiri - Anonim Asosyal

Uykusuz gecelerin soğuk teninde Tavanlar yarılıp göğe açılıyor, Bir sır gibi asılı yıldızlar Usulca düşüyor yüreğime. Zaman, paslı bir bıçak gibi işliyor içime, Saatler beni lime lime ediyor, Sessizce, kimse duymadan, Biraz daha eksiliyorum her dakika. Karanlığın derinliklerine kök salmış yalnızlık, Boğazımda düğüm, içimde bir boşluk Bir köprü misali titriyor ruhum, Her an çökebilir gibi, her an uçuruma yuvarlanır. Bir umudun ardından sürüklenen gölgem, Geçmişin izlerini taşıyor; Sevdiğim her şeyden koparılmış, Paramparça olmuş bir çocuk gibi. Ölüm sessizliği sardığında ruhumu, Bir teselli arıyorum ama boşuna Nefessiz kaldığım bu dipte, Bir yıldız daha sönüyor içimde. Ve uykusuzluğun eşiğinde her gece, Tırnaklarımda yalnızlık izleri, Yorgun gözlerimde bir umut parıltısı, Beni terk etmemiş olan tek şey acı. Eğer bir gün düşerse bu kalp karanlığın kollarına, Hatırla ki, her son bir vedadır kendine, Ve her yalnız ruh, sevebildiği kadar insandır Kendi boşluğuna bıraktığında kendini.